Adam Ziemianin

W niewidzialnych dłoniach Boga

Z wierszy wprost religijnych lub modlitewnych, ale też z tych, w których zaledwie pobrzmiewa echo metafizycznych rozterek i zwątpień, wydobywa Dziedzic cechy dominujące w tym nurcie twórczości krakowskiego poety: franciszkańską radość życia, witalizm miarkowany stoicko-chrześcijańską refleksją, zachwyt nad harmonią i pięknem stworzenia („W obliczu cudów wszechświata” to słowa jednego z wierszy Ziemianina), postawę modlitewnego zawierzenia, świadomość odpowiedzialności artysty, obdarzonego przez Stwórcę talentem słowa. Ale nie brak też w tej twórczości pytań zasadniczych, rodzących się zwłaszcza w chwilach bolesnych doświadczeń. Religijność Ziemianina jest żywa, dynamiczna, w sytuacjach rozpaczy i buntu nawet dramatyczna, a niektóre z jego wierszy, jak np. z tomu Przymierzanie peruki, są poruszającym zapisem zmagań i przewartościowań również w tej sferze. Nawet tzw. „godzenie się z losem”, czy też z „wyrokami Opatrzności” nie jest pozbawione gorzkiego dystansu i wciąż otwartych pytań.

Z recenzji prof. dra hab. Romana Mazurkiewicza